| |
| |
  |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
................ |
Redactielid Bronbeek Bulletin en
Bronbeek bewoner Jaap Brink schrijft: |
|
| |
Dat was 2022, wat
wordt 2023 |
|
| |
geplaatst 4 mrt 2023 |
|
| |
|
|
| |
|
|
| |
|
| |
Je kunt het
onfatsoenlijk, grof, niet netjes, basaal of onchristelijk
vinden, maar toen ik het enkele decennia geleden voor het eerst
hoorde vond ik het wel grappig. Het betreft de uitdrukking
Het leven lijkt wel een closetrol, hoe
dichter bij het einde, hoe sneller het gaat.
|
| |
|
| |
Vreemd, maar zo voelde
het de laatste maanden van 2022 wel. Na corona viel er
heel wat in te halen. Het ene vermaak was nog aan het nagalmen
of een ander interessant gebeuren diende zich alweer aan.
|
| |
|
| |
Er heerste in ons
Koninklijk Tehuis vaak een aan nerveus grenzende bedrijvigheid.
Technici als Iris en Alex toverden in de Poorterszaal via een
laptop en grootbeeld TV een nóg veel groter beeld.
Aanvangstijden van maaltijden werden soms een kwartier verzet.
Dan heerste er vijftien minuten niet alleen in huize Bronbeek
maar op nagenoeg heel de planeet aarde rust. Die wereldwijde
geestverwarrende gekte werd slechts aangeduid door twee letters,
de W en de K. Geen Weeïg Kijken of Wanzinnig Klungelen maar
Wereld Kampioen. Onnodig daar ‘voetbal’ aan toe te
voegen. Het opperhoofd van dat grootse gebeuren luisterde naar
de welluidende Italiaans klinkende naam Infantiel, maar wel met
een o aan het eind.
De goeie
man kan niet tellen of is bij Poetin in de leer geweest. (satan
en duivel schrijf je ook niet met een hoofdletter). Hij
beweerde op de openingsdag dat bij de bouw van de stadions drie
dodelijke ongevallen hadden plaatsgevonden. Desalniettemin was
het afscheid van 2022 voor ons Bronbeekbewoner militair en
cultureel groots en feestelijk. Staf, personeel en
vrijwilligers hebben zich enorm uitgesloofd ons te plezieren. En
dat is ze buitengewoon gelukt. Al hebben ze nog niets met de
jaarwisseling te maken, toch waren de taptoe in de Ahoy op 9
september en het optreden van het mannenkoor van de Koninklijke
Luchtmacht op de 28ste van diezelfde maand een genot
voor oog en oor. Vanwege het nog schitterend weer werd op 30
oktober voor het terras van het hoofdgebouw een prachtig concert
gegeven door het Reünieorkest Regiment Van Heutsz. En 15
November werd een bijzondere dag. Onze buren aan de Velperweg -
Wijnexperts van het gerenommeerde Wijnhuis Robberts & Van den
Hoogen - vergastten ons op een Wijnproeverij. We konden een
keuze maken uit vier witte en vier rode wijnen. En dat was me
toch een gezellig, leuk, chique en bovenal lekker gebeuren! Wat
voor kastelen ik ook heb geproefd, maar beslist geen chateau
migraine. Je kon ook wat bestellen. As je jong bent, doe je dat
natuurlijk. De naam ben ik vergeten maar neem je een slokje dan
waan je je in een sereen bos, gewichtloos liggend op een bed
geurige bessen en bramen, hunkerend naar een tweede glas terwijl
het eerste nog halfvol is. |
| |
|
| |
Eigenlijk beleven we
alleen maar leuke dingen. Op 24 november gingen we naar de
Intratuin in Duiven. Daar kon je je vergapen aan duizend-en-één
ding die niets met het echte kerstgebeuren van doen hebben. Als
ik eraan terugdenk krijg ik weer de pest in dat ik niet zo’n
schitterende knalrode kerstster heb gekocht. Maar zes euro.
Stom. |
| |
|
| |
De bij Bingo altijd
behulpzame dames Carla en Hedwig hebben zich de 28ste
november zeer verdienstelijk gemaakt. Winnen of niet, voor
iedereen was er een prachtig verpakte prijs. Leuk waren ook de
kleine zelfgemaakte groene doosjes met bonbons. Dank lieve
dames. U bent elke maandagavond onmisbaar. |
| |
|
| |
Dinsdag 29 november ’s
avonds tegen 20.00 uur hing er een spannende sfeer voor de
commandantswoning. Wel vroeg, maar de kerstverlichting aan de
voorgevel zou worden ontstoken. Volgens deskundigen was het een
ingewikkeld proces. Maar klokslag acht uur maakte de kolonel
een eind aan die onzekerheid. De commandantswoning werd
plotsklaps een sprookjesachtig paleis. Het feestelijk gebeuren
werd geaccentueerd door glüwein en chocolademelk met of zonder
rum en/of slagroom en grote plakken kerststol. John van Heijst,
redacteur van Bronbeek Allerlei heeft op de achterzijde
van het laatste nummer van 2022 een schitterende nachtopname van
het feeërieke wonder geplaatst. Prachtig. Rococo is teveel van
het goede, maar romantisch is het zeker. |
| |
|
| |
En dan te weten dat
tweeduizend kilometer oostwaarts een psychopathische
machtswellusteling – na zich ‘vergist te hebben’ – het raketten
laat regenen op steden met onschuldige mensen. |
| |
|
| |
Poorterszaal |
| |
Willem van Westerneng
was Sinterklaas drie dagen te vlug af. Vrijdag 2 december was
ons aller Wim veertig jaar bij Defensie in dienst. De
Poorterszaal zat vol met familie en vrienden. Het werd een
drukke gezellige middag met veel felicitaties en cadeautjes.
Luitenant-kolonel De Lange ‘commandant van regio Havelte en
Schaarsbergen Facilitair bedrijf defensie’ overhandigde hem een
oorkonde. Willem staat niet allen voor iedereen klaar met z’n
gouden handen, maar heeft ook organisatorisch talent. Zonder hem
wordt er geen vis gevangen, schoongemaakt en gerookt. En zijn er
ook geen barbecue en Paresto-buffet. |
| |
|
| |
En ja hoor, drie dagen
later kwam zijne heiligheid met z’n Pieten binnengestapt. Elk
jaar een indrukwekkend gebeuren. De Pieten waren gul met
pepernoten en ander gesnoep. Toch heerste er een voelbare
spanning. Wie moest er bij hem komen? |
| |
|
| |
De Sint was dit jaar
wel in een bijzonder vriendelijke bui, geen verwijten maar
vrolijk gekeuvel. Goedlachse Ferry Visser maakte er een
genoeglijk onderonsje van. Voor iedereen was er een letter, al
was het ook de S van Sukkel of de D van Druiloor. Het
afscheidsgezang verliep als gewoonlijk muzikaal niet vlekkeloos.
Weten we het nu nog niet? Na ‘Dag Sinterklaasje’ drie keer
‘daa-ag daa ag daa ag’en één keer ‘zwarte Piet’. Dus niet a-ach
a-ach, maar de dikke D ervoor. Begrepen! Meerstemmig wordt het
vanzelf |
| |
|
| |
En toen was er een dag
later – de zesde – helemaal niets te doen. Maar de zevende was
het dubbel feest. |
| |
|
| |
Allereerst verjaarde
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Amalia. In de toespraak die
onze zeer gewaarde kolonel Van Dreumel hield vertelde hij namens
staf, bewoners en medewerkers haar gelukwensen te hebben
gezonden. Wat mooi. Bedenk wel dat ze - al is het ook een paleis
– voor haar veiligheid genoodzaakt is thuis te blijven. Gewoon
met leeftijdgenoten student zijn is haar blijkbaar niet gegund.
We hebben een welgemeende heildronk op haar uitgebracht. Ook
werd er die dag het jeneverkruis uitgereikt. Een voor mij nieuw
gebeuren. Maar als ik het goed begrepen heb wordt een officier
elk decennium dat hij officier is onderscheiden met het
jeneverkruis. Dat is aanvankelijk een fles jonge jenever, Maar
hoe langer hij officier is des te ouder wordt de jenever. En
onze kolonel bleek al vijfendertig jaar officier te zijn. Doe
dat maar eens na. Die jenever was dan ook al behoorlijk bruin.
|
| |
|
| |
Kerstmannen |
| |
Verbazingwekkend was
op tien december de colonne gemotoriseerde kerstmannen die ruig
ronkende voor het hoofdgebouw stopte. De verwaaide baarden
gladstrijkend en met witgehandschoende handen werden we door de
rood geklede berijders enthousiast begroet. Ongetwijfeld had
Luitenant ter Zee2 A. Kok hier de hand in, hij werd begroet als
ouwe jongens krentenbrood. Er was zowaar voor iedereen ook nog
wat lekkers. Paresto stond in de startblokken met koffie en
warme chocolademelk. Ze moesten nog meer mensen blij maken en
hadden begrijpelijk weinig tijd. De feestverlichting langs stuur
en tank werd rechtgetrokken en alsof het een kinderfietsje was
sprongen ze op hun slagschepen van Harley Davidsons en BMWs.
Zwierig zwaaiend verdwenen ze braaf brullend naar de uitgang.
|
| |
|
| |
Zestien december was
het dan zover. Het kerstdiner te Giessen. Wat is dat toch een
prachtige gelegenheid. Mooie grote zaal helemaal voor onszelf.
Na die twee jaar corona deed het weer vertrouwelijk aan.
Gezellig terug op het oude nest. En wat was het weer een fijne
leuke lange avontuurlijke avond. Er werd zelfs en masse Potjo
potjo gedanst. Uit- en inwendig was het weer als vanouds
volop genieten. |
| |
|
| |
Vóór de kerst - de
twintigste - was er in de Poorterszaal nog een mooi optreden van
het octet ‘Musical Signals’ leden van het Vrijwillig Muziek- en
Tamboerkorps Verbindingsdienst. Waarom tooit zo’n Nederlandse
groep van een Nederlands Korps zich met zo’n on-Nederlandse
titel? Wat ten gehore werd gebracht was vlot en vrolijk en de
ruimtes ertussen waren niet te kort. |
| |
|
| |
Het begin van
kerstavond was weer een ontroerend gebeuren. Om 19.00 uur konden
we als bewoners bij de urnenmuur lichtjes plaatsen. Ik heb een
kaarsje gezet bij de tegel van Henk Frankevijle, de boezemvriend
van Jos Wouters. Verrassend en indrukwekkend in die duisternis
was het optreden van het korps van de Verbinding. Alleen op de
lessenaars brandden hele kleine lampjes voor de partituur. De
Poorterszaal leek wel een metamorfose te hebben ondergaan. Het
was er intiem en behaaglijk. Dominee Sent wist iedereen te
boeien met het wonderlijke tweeduizend jaar oude verhaal uit
Lucas 2. Het verbindingsmuziekkorps was onderdeel van de
feestelijke liturgie. Aan het eind van de viering werd
gezamenlijk het ‘Ere zij God’ gezongen. Er heerste een opgewekte
stemming. Iedereen had het naar de zin. Op de gang stond
echtgenote van de kolonel mevrouw Karin aan het ene eind van een
lange tafel plakken kerststol te smeren, aan het andere de heer
Busscher glühwein en warme chocolademelk te tappen, ‘als
gewoonlijk’ met of zonder rum en slagroom. Op het midden van de
tafel lachten vele kerstversnaperingen je toe. In de feestelijke Poorterszaal was het ook gezellig aan de bar. Nog was het niet
mooi en lekker genoeg. Overbodig te vertellen dat het kerstdiner
de volgende dag een overheerlijk gebeuren was. De mensen van
Paresto zijn altijd in vorm, maar nu was elke gang weer een
kunstwerk. Toch word ik altijd overvallen door jaloezie als ik
ze glimlachend joyeux zie binnenkomen alsof er niets aan de hand
is. Maar op de linkerarm staan (of zweven?) drie borden
met culinaire hoogstandjes en op de rechter twee. Vroeger heb ik
eindeloos geoefend met oude borden maar niets bleef heel.
|
| |
|
| |
Realiseren we ons wel
dat we in een buitengewoon bevoorrechte positie verkeren? Juist
in deze tijd: wij zoveel en zoveel anderen zo weinig of niets… |
| |
|
| |
De mess wist tussen
kerst en Nieuw jaar nog een dagje Oudhollandse spelen te
organiseren. Plezier en spanning gingen hand in hand. Ferry
Visser was de kanjer met de meeste punten. Zijn naam wordt nu in
de wisselbeker gegraveerd. |
| |
|
| |
Ja en toen werd het
Oudejaar 31 december 2022 Allereerst heel veel dank aan kolonel
en echtgenote en staf, maar ook personeel en vrijwilligers. Dank
voor alles wat u het afgelopen jaar voor ons hebt gedaan. Dag of
nacht, eenieder was op zijn post. Geruststellend en
hartverwarmend was uw empathie. Dank veel dank.
|
| |
|
| |
2022 |
| |
Het afscheid van 2022
was een groot feest. In de Poorterszaal waren aan het begin van
de avond meer oliebollen dan bewoners. Maar die scheve
verhouding werd vlot vlotgetrokken. Ook dit jaar waren er weer
van die gemaskerde zangers. De niet dwingende, maar wel
vreselijk vriendelijk vragende Irisogen deden mijn overjarige
knieën keurig knikken. In de veronderstelling dat de stem zou
worden vervormd heb ik het meelijwekkende melancholieke ‘Het
Dorp’ van Wim Sonneveld achter een plastiek masker staan te
kwijlen in plaats van kwelen. Zat ik me daar mooi voor joker.
Eigenlijk moet je er niet aan denken hoeveel er vóór jou achter
dat mombakkes hebben zitten zuchten kolder kletsen zwaar zwammen
stug stotteren naar niesen hevig hijgen heftig hikken of akelig
ademhalen. |
| |
|
| |
Al feestende werd 2022
steeds kleiner. De laatste seconden hebben we met z’n allen met
glas champagne in de hand weggeteld. De Philipsoorbellen waren
op tijd in veiligheid gebracht, er ontplofte een heerlijke
herrie. Wat een wensen, wat een vuurwerk! In al die hectische
heisa een ontroerend tafereel. Zich door die wilde warboel heen
wurmend zocht de kolonel zijn moeder. En kuste haar. Dat had ik
ook wel willen doen. Wat een schat van een mens is dat! Ik had
het genoegen een poosje naast haar te zitten. Op m’n vraag hoe
het ging antwoordde ze: “Och alles kraakt en piept maar ik ben
er nog”. Nou dan weet je voldoende. Die zit voorlopig nog niet
achter de geraniums. Ze houdt meer van zonnebloemen. Een
voorbeeld voor velen. |
| |
|
| |
2023 |
| |
Nog een poosje buiten
staan kijken. Er werd voor miljoen de lucht in geknald. Sommigen
zullen zeggen verknald. Maar mooi was het. Arme (oog)artsen die
nachtdienst hadden. Maar 2022 was geschiedenis en 2023 een feit.
Wat brengt ons het nieuwe jaar? In ieder geval moeten we
dankbaar zijn voor die ernstige waarschuwing voor het lezen van
het gevaarlijke boek ‘Pietje Bel. Dat de tegenwoordige pubers
met kromme rug en verkrampte duimen half in trans proberen nóg
meer tegenstanders aan flarden te schieten of aan hun giftige
pijlen te rijgen praten we niet over. De ouders blijkbaar ook
niet. Zo’n geestverrijkende bezigheid heet gaimen. Trouwens met
de wolf gaat het steeds beter`. Behalve schapen is hij ook niet
vies van het doodbijten van een veulentje. In het park De Hoge
Veluwe is sinds de komst van de wolf het aantal moeflons met die
prachtige gekrulde horens gehalveerd. Goed he. Ons Algemeen
Beschaafd Nederlands is in 2022 ook een nieuwwoord rijker. Dat
is klimaatklever. Hangplek vechtscheiding en
comazuipen zijn zo gewoon geworden. Een garantie dat er in
2023 nog gelachen kan worden is dat Chantal haar Pyjamaparty
heeft meegenomen. Het blijkt ook normaal te zijn dat men
tegenwoordig veel meer voor één jongen betaalt dan vroeger voor
scheepsladingen vaders moeders en kinderen. Beste mensen, we
kunnen de draak steken met ernstige zaken, maar laten we niet de
realiteit uit het oog verliezen. OEKRAÏN... Wat voert het
kremlinbeest in zijn schild? Versaag niet, blijf hopen op en
bidden om vrede. |
| |
|
| |
|
| |
GELUKKIG NIEUWJAAR |
| |
|
